Heb je het boekje ‘The Big Leap’ van Gay Hendricks weleens gelezen? Zo niet, kan ik het je zeker aanraden! In dit boek begint Gay in het eerste hoofdstuk te vertellen over zijn eigen Upper Limit: een bovengrens van positieve gevoelens. Met andere woorden: er is maar een bepaalde mate van positiviteit die je aankunt, voordat je op zoek gaat naar negatieve gevoelens om dat positieve gevoel te compenseren. Gay begon er langzamerhand een patroon in te zien: een periode – hoe lang of kort dan ook – van jezelf kneitergoed voelen wordt altijd opgevolgd doordat je iets doet waardoor je je daarna weer minder goed voelt. Dit patroon, die ‘beweging’ zag hij niet alleen op microschaal bij menselijk gedrag, maar ook op macroschaal in de wereld. Als ‘ras’ zie je ons steeds van een bepaalde periode van vrede genieten, voordat we weer in de volgende oorlog duiken. Dat zie je nu duidelijk gebeuren, met Rusland en Oekraïne. Maar ook een recessie of depressie volgt vrijwel standaard op een periode van economische groei.
Het probleem: heb jij ook een bovengrens van positieve gevoelens?
Negativiteit en ellende horen nu eenmaal bij het leven, nietwaar? Voor de meeste van ons is het idee dat je leven altijd en alleen maar goed kan gaan een ver-van-ons-bed-show. Het lijkt onhaalbaar. We zijn gaan wennen aan het idee dat positiviteit nu eenmaal vergezelt wordt door negativiteit. Dus als ik je vraag:
“Hoe zou jij het vinden als je hele leven één grote positiviteitsrit is?”
Hoe reëel acht je die kans dan?
Ik heb gemerkt dat wanneer ik me in het leven vastpin op het idee dat ‘iets niet mogelijk is’, ik aan het pleiten ben voor die beperking(en). En als ik voor ze pleit, zal ik ze ook zeker behouden. Daar las ik ooit een mooie quote over:
Argue for your limitations and sure enough they’re yours.
- Richard Bach
Let wel: je goed voelen heeft niks te maken met externe omstandigheden.
Je goed voelen is een ‘staat van zijn’. Die ‘staat van zijn’ kan beïnvloed worden door externe factoren of je kunt er zélf de regie over nemen. Nu hebben de meeste mensen – onbewust – geen regie over hun eigen ‘staat van zijn’. Ze worden de hele dag door beïnvloed en ‘gemanipuleerd’ door de kranten, het nieuws, de radio, vrienden, familie, buren, collega’s en kennissen. Nu denk je bij ‘manipuleren’ misschien gelijk aan iets slechts, maar manipuleren kan ook vanuit positieve intenties gebeuren.
In de vroege dagen van de stoomtrein drongen gestudeerde wetenschappers erop aan om de snelheid te beperken tot dertig mijl (50 km) per uur, omdat ze geloofden dat het menselijk lichaam zou exploderen bij grotere snelheden dan dat. Uiteindelijk gingen er wat dappere mensen harder dan 50 kilometer per uur met een stoomtrein en ondervonden zij dat je dus niét explodeert. In dit geval kwam de boodschap vanuit de wetenschappers vanuit de beste intenties, maar was hij nog alsnog onjuist. Er was geen gevaar. Althans, niet het gevaar waar de wetenschappers voor waarschuwden.
Dit voorbeeld is jou waarschijnlijk ook weleens overkomen – maar dan in een andere vorm. Je ouders, je collega’s of je vrienden waarschuwden je ergens voor, vanuit hun beste intenties (én vanuit hun eigen angsten) en later kwam jij erachter dat het gevaar wel meeviel of dat je zelfs helemaal geen gevaar ervaren hebt. Je moed heeft zichzelf beloond.
Wat mij betreft maken we té weinig van zulk soort moedige keuzes en laten we ons teveel afleiden door anderen of door de media. We kunnen zelf ook aan risico-inschatting doen, dus waarom vertrouwen we niet op onze eigen inschatting van gevaar? Waarom luisteren we niet wat meer naar onze intuïtie en wat minder naar anderen? Waarom kiezen we er niet wat vaker voor om aan onze twijfels, onzekerheden en angsten voorbij te gaan – en iets radicaal anders te doen?
En over iets radicaal anders doen gesproken…
Gay schrijft:
“Going into space is no longer radical; you can buy a ticket online. However, going to your inner depths, where your most deeply helds belief about what’s possible reside, counts in my book as a radical act. If we think it’s even remotely possible to feel good all the time and have life go well all the time, we owe it to ourselves to find out how many of us can do it.”
Door met introspectie (naar binnen te kijken, oftewel: zelfreflectie) te beginnen, maak je je eigen gedachten, gevoelens en herinneringen tot onderwerp van overdenking.
En dan zul je erachter komen dat alles ‘slechts’ een kwestie van perceptie is, en dat je er altijd voor kunt kiezen om je goed te voelen. Ongeacht de omstandigheden.
Van smoezen en excuses naar je Zone of Genius
The Big Leap gaat erover dat je van smoezen en excuses naar je Zone of Genius gaat.
Je Zone of Genius is volgens Gay de plek waar al jouw angsten (voor het onbekende) zijn verdwenen, je jezelf ontdaan hebt van je ego en waar je je volledige potentieel kunt verwezenlijken. Maar, kleine waarschuwing: jouw ego zal zich niet zonder slag of stoot gewonnen geven. “Geconfronteerd met totale vernietiging, zal je ego een rookbom van angst doen ontploffen. [..] Door het rookgordijn van angst te gebruiken als je innerlijke IMAX, zal het beelden projecteren van financiële ondergang en andere rampen die je zeker zullen overkomen. Dit alles is begrijpelijk, want rampen gaan altijd over het onbekende. Dit is onbekend terrein. Je ego is hier nog nooit eerder geweest. Uiteindelijk zal angst worden verbannen, omdat angst verdwijnt wanneer je volledig ingewijd bent in je Zone of Genius.”
Je wilt dus niet blijven hangen in je Zone of Imcompetence, je Zone of Competence (als je daar überhaupt al bent), je Zone of Excellence (als je daar überhaupt al bent), maar je wilt naar: je Zone of Genius.
Je Zone of Genius is het onbekende. Voorbij het comfortabele en datgene wat je kent. Het is de plek waar je bewust of onbewust naartoe wilt en het is de plek die je zelfs al (bijna) kunt visualiseren. Om er te komen moet je risico’s nemen en groeien. Het is invulling geven aan jouw belofte aan het universum om je eigen potentieel maximaal te verwezenlijken.
Gay schrijft:
“Solving the Upper Limit Problem is possible only by a leap of consciousness. Once you learn this way to solve problems, you’ll have a tool you can apply wherever and whenever you want to increase your success.”
Wil je met behulp van coaching jouw Leap of Consciousness maken? Neem dan vandaag nog contact op. Of plan gratis – en vrijblijvend – jouw adviescall in.
Wat de meeste mensen echter doen, is…
… in een bekende en redelijk comfortabele bubbel blijven zitten; waar ‘goed’ de vijand van ‘geweldig’ is.
Met jouw Upper Limit houd je jezelf – onbewust – klein. Je saboteert je eigen succes. Je bent in de val getrapt van de overtuiging dat grootsheid niet voor iedereen weggelegd is. Maar, kijk eens om je heen, ook de ‘grootsheden’ die jij of de maatschappij op een voetstuk hebt/heeft gezet saboteren zichzelf. Enkele voorbeelden:
- Als jonge man stond Bill Clinton ooit in de rij om een tour te mogen maken door het Witte Huis, toen hij en passant tegen een medewerker zei: “Ik ga hier ooit wonen als president”. En hij bereikte dat doel, totdat zijn Upper Limit hem parten speelde. Hij saboteerde zijn eigen succes met een sexschandaal, waardoor hij nooit zijn plek in de Amerikaanse geschiedenis volledig heeft kunnen verwezenlijken.
- Christian Bale, de acteur die Batman speelde in The Dark Knight Rises, zorgde met die film voor een mega box office succes. Nét voor de film in Londen in première ging, kreeg hij een woordenwisseling met zijn moeder en zijn zus in het hotel. Die woordenwisseling eindigde in aanklachten (geweldsdelichten) die tegen hem werden ingediend.
- Dichter bij huis: Lil’ kleine die net een miljoenendeal bij Sony had afgesloten, maar zijn vriendin – en de moeder van zijn kind – mishandelde met haar hoofd tussen de autodeur. Wat naar buiten kwam en waardoor hij vervolgens alles kwijtraakte.
- En persoonlijker: toen ik de liefde van mijn leven vond, kon ik het bijna niet geloven. Ik heb toen alles in gevaar gebracht door één stomme fout.
En misschien heb jij ook wel voorbeelden waarbij je jouw succes – op welk gebied dan ook – (bijna) zélf gesaboteerd hebt?
Je vraagt je af: waarom zou je zulke fouten willen maken als je daarmee alles op het spel zet? Ben je dan inherent slecht vanwege je foute keuze(s)? Of ligt er meer aan ten grondslag, en geloof je – diep van binnen en onbewust – misschien niet dat zulk succes aan jou toebehoort? Is de angst om het succes waar te kunnen maken té groot? En zit je Upper Limit je in de weg?
Mensen ervaren grote doorbraken… en vinden dan vaak een manier om niet te genieten van hun prestatie.
Laat jou dit niet langer overkomen en zorg ervoor dat je voortaan vanuit je Zone of Genius je (jou toebehorende!) succes omarmt.
