Filmrecensie: “It ends with us”
Gisteren keek ik de film “It ends with us” met Blake Lively (Lily) en Justin Baldoni (Ryle). Er is in de media veel te doen om deze film, want de twee hoofdrolspelers hebben blijkbaar een conflict met elkaar (bron). Justin Baldoni is overigens niet alleen hoofdrolspeler, maar ook regisseur van de film.
De film zelf is een verfilming van het gelijknamige boek van Colleen Hoover.
Ik keek de film op Prime Video en ik besloot om er een filmrecensie over te schrijven.
Een kleine waarschuwing: deze filmrecensie bevat spoiler alerts.
Filmrecensie: “It ends with us”
Ik heb het boek niet gelezen, maar dus wel de film gezien. Door de hype eromheen waren mijn verwachtingen best hoog opgelopen… maar de film viel mij, uiteindelijk, ontzettend tegen.
Overtrokken feminisme
“It ends with us” is wat mij betreft het toonbeeld van overtrokken feminisme. Overtrokken is daarbij het sleutelwoord.
De overtrokken reacties van Lily op de emotionele uitbarstingen van Ryle zetten de toon voor een uiteindelijke plottwist in het verhaal. Ryle kampt met een verleden. En Lily dus ook. Maar Ryle wordt daar, door Lily, keihard op afgerekend, zonder dat ze hem ooit kans op verbetering geeft; hij biedt dit wel zelf aan. Terwijl Lily in het verhaal überhaupt nooit aan de slag gaat met haar eigen trauma’s en overtrokken reacties. Daarbij houdt ze er ook nog een intense jeugdliefde (Atlas) op na, die ze het liefst dicht in de buurt houdt.
Het geheel voelt dus wat dubbel aan. Mag een vrouw zomaar haar jeugdliefde in de buurt houden, terwijl ze tegen de ander “Ik hou van jou zegt”? (Wil een man immers niet graag weten dat hij haar enige liefde is?). En mag ze, zonder dat ze zichzelf in de spiegel aankijkt, de schuld voor emotionele uitbarstingen zomaar bij de ander leggen? Is dat niet de definitie van narcisme: de ander de schuld geven van iets waar diegene zelf verantwoordelijk voor is?
In een bepaalde scène in de film is Ryle aan het bakken voor Lily. Zijn frittata brandt aan en het brandalarm gaat af. Ryle snelt naar de oven toe om de bakplaat met zijn blote handen uit de oven te halen. Lily wil hem een pannenlap aangeven. Ryle brandt zijn vingers en haalt uit. Hij raakt Lily, die er een blauw oog aan overhoudt. Het lijkt op een ongeluk. Lily is in shock en duwt Ryle weg, waardoor hij zijn hand snijdt aan kapotte scherven glas.
In eerste instantie lijkt het op een ongeluk. Later in de film worden de scènes opnieuw afgespeeld en lijkt de klap van Ryle tegen Lily ineens bewust: de plottwist. Alleen is die plottwist mager.
In het boek blijkt de scène anders te zijn. Daar lacht Lily Ryle uit, omdat hij zich brandt aan een pan. Vervolgens geeft hij haar een klap. Maar daar roept bij mij de vraag op: waarom lach je überhaupt je partner uit die voor je probeert te koken en daarbij zijn vingers brandt?
Wat mij betreft zet “It ends with us” hoofdrolspeelster Lily téveel weg als slachtoffer. En dat is precies wat er mis is met de wereld tegenwoordig: de dramadriehoek. Mensen die zichzelf maar wat graag in de rol van slachtoffer (Lily) plaatsen en vervolgens aanklagers (in dit geval de zus van Ryle) zoeken die hun verhaal ondersteunen. Waarna de redder (Atlas) zich er ook nog even mee bemoeit – gevraagd of ongevraagd (meestal dat laatste).
Een teleurstellend geheel
Uiteindelijk bevalt Lily aan het einde van de film van een dochter en vertelt ze Ryle dat ze wilt scheiden. Vervolgens spreekt ze de woorden “It ends with us” tot haar dochter uit.
Het voelt een beetje raar: eindigt het werkelijk daar? Of is het gewoon een excuus om naar Atlas te kunnen. Die haar, natuurlijk, aan het einde van de film opwacht. En waar het tweede boek van Colleen Hoover over gaat, met de titel “It starts with us”.
Voor mij dragen noch de film, noch het boek enige waarde in zich. Als je dan toch ergens lering uit zou moeten trekken, is het eerder: denk als vrouw eens eerder na of je daadwerkelijk wilt trouwen met de persoon waarmee je samen bent – of trouw je toch stiekem liever met een ander?
Want dát is hier de kern van het verhaal.
Als Lily daar gelijk eerlijk over was geweest, had er niet zoveel pijn hoeven zijn.
Al met al is de film dus gebaseerd op een mager verhaal.
