Wat is God? + hoe ik het ben komen te begrijpen
Toen ik jong was wilde ik compleet niks van de Bijbel weten, noch van de kerk. Ik ben niet religieus opgevoed. Mijn ouders hebben nooit een geloof op ons gedrukt, we praatten er nauwelijks over. Ik weet nog dat ik me – zonder dat iemand me dat aangeleerd had – zelfs mateloos kon irriteren aan kreten als “God is liefde” en “Jezus leeft”. Dat kwam van nature.
Ik ging naar een openbare school. Als keuzevak wist ik niet hoe snel ik voor HVO (Humanistisch Vormend Onderwijs) moest kiezen, in plaats van Godsdienst. Mensen van de kerk vond ik maar schijnheiligen. Heel de week bedonderden ze je, en op zondag zaten ze in de kerk.
Kortom: ik was niet-gelovig. Een atheïst. Of een agnost. Ik wist het zelf niet eens.
Dat alles veranderde toen ik 27 werd.
Wat is God? + hoe ik het ben komen te begrijpen
Op mijn 27e liep ik vast in mijn leven. Ik had een goede baan, maar ik was ontevreden. Ik werd sikkeneurig, lusteloos en tegen het depressieve aan. “Was dit alles?”, vroeg ik me af? “Is dit hoe het leven eruit moet zien?”. Ik kon daar zelf destijds nog geen antwoord op geven, dus ging ik op zoek naar antwoorden. Eerst met een coach, die me allerlei reflecterende vragen stelde. Daardoor leerde ik twee dingen: 1) ik moest de antwoorden vooral diep bínnenin mezelf zoeken, 2) ik heb meer invloed dan ik ooit dacht. Dat intrigeerde me, dus ik dook daarna vol in de persoonlijke ontwikkeling. Ik bleef mezelf maar vragen stellen. En zo rolde ik van de persoonlijke ontwikkeling in de spirituele ontwikkeling – en uiteindelijk in de kwantumfysica.
Ironisch genoeg zijn het bij mij juíst “de reis naar binnen” en de wetenschap geweest die mijn geloof in ‘iets groters; iets alles overkoepelends” hebben ontwikkeld.
Afbeeldingen van God
De afbeelding van God in films, op fresco’s en op schilderijen heeft me altijd tegengestaan. God geschilderd als een man – waarom in hemelsnaam? Tegenwoordig hangen de katholieke kerken zo vol met schilderingen van God, Jezus en andere heiligen, dat je bijna zou vergeten dat er eeuwenlang gediscussieerd is of je God mag afbeelden. In Mozes’ Tien Geboden staat immers: ‘Maak geen godenbeelden, geen enkele afbeelding van iets dat in de hemel hier boven is’.
Die regel is dus ooit verbroken. Of ‘gebogen’ door de link met God te leggen in een afbeelding van Jezus.
Als jong meisje vond ik dat – toen nog intuïtief – dus maar niks. En zelfs nu ik dichter tot God ben gekomen, hekel ik al die afbeeldingen van ‘God’ nog steeds. Ook bepaalde films, waarin God wordt afgebeeld als man of vrouw, vind ik – intuïtief – maar raar. Bovendien is het schadelijk: het beïnvloedt de perceptie van God. Veel van die Godsbeelden zijn gegeneraliseerd en geïnstitutionaliseerd en die instituties geven die beelden door aan volgende generaties.
Terwijl, ik persoonlijk, denk dat een Godsbeeld nooit van buiten, maar van binnenin onszelf zou moeten komen. En nooit van ‘boven’, maar van ‘beneden’.
Zoals filosoof Piet Soeteman I. 2018 schreef: “[..] echter als iemand beweert dat hij God kent dan komt die bewering niet voort uit zijn kennis van de werkelijkheid maar uit het werkelijkheidsmodel in zijn brein.” (bron)
De geïnstitutionaliseerde vorm van God verwerp ik
Precies om de reden die Piet Soeteman hierboven beschrijft verwerp ik geïnstitutionaliseerde afbeeldingen van God en uitspraken van anderen die zeggen “God te kennen”. Ze komen vanuit iemand anders’ zijn/haar brein en geven daardoor geen inzicht in de werkelijkheid, maar slechts in een minuscuul klein fragment daarvan.
Daarnaast heb ik ook moeite met alleen al het woord ‘God’, dat jarenlang zó geïnstitutionaliseerd (lees: toegeëigend) en misbruikt* is, dat er een bepaald imago is gecreëerd waar – bijvoorbeeld – alleen al priesters jarenlang goed aan hebben verdiend. Priesters die andere mensen het geloof verkochten, vervolgens met de pet rondgingen en wegreden in hun Mercedes.
Maar ook het Vaticaan, dat zich een bizarre macht toegeëigend heeft op religieus gebied.
Het klopt voor mij allemaal – intuïtief – niet. Daarom verwerp ik de geïnstitutionaliseerde perceptie van God. God is geen bezit. God is geen verdienmodel. God is iets wat ten grondslag ligt aan de werkelijkheid en waar geen mens ooit volledig bezit van kan nemen.
*Phil Collins schreef niet voor niks ooit met zijn band Genesis het (protest)nummer “Jesus he knows me” met een cynische ondertoon naar televisie evangelisten.
God: alles-overstijgend als het totaal van alle percepties
Toen ik in de persoonlijke en de spirituele ontwikkeling, én de kwantumfysica dook, leerde ik het concept van perceptie: de manier waarop we waarnemen – op elk gegeven moment. Die perceptie heeft een gegronde basis, maar is ook continu aan verandering onderhevig. En ieders perceptie is uniek (dit valt ook af te leiden uit het NLP communicatiemodel).
Er zijn inmiddels meer dan 8 miljard mensen op aarde. Elk met hun eigen perceptie – op elk gegeven moment. Tel dit bij elkaar op, vermenigvuldig het met oneindig en je hebt nog steeds geen idee van de omvang van ‘God’. Zó groot is het.
“We are simultaneously gods and worms.”
Abraham Maslow
‘God’ zit in alles van de werkelijkheid, dus ook in ons – of je nu gelooft of niet gelooft. Daarom zei Abraham Maslow ooit: “We are simultaneously gods and worms.” We hebben het ‘goddelijke’ in ons en we kunnen ons verbinden met nog veel meer ervan, maar tegelijkertijd zullen we nooit de volledige omvang ervan bereiken – of begrijpen.
God weet alles. Er is niets wat God niet weet. Van het allerkleinste insect dat op de aarde bestaat tot de verste ster in het heelal, er is niets wat God niet volledig doorgrondt. God weet dingen over ons die we zelf niet weten.
“God weet alles.”
(1 Johannes 3:20)
“En weet dat Allah op de hoogte is van alles.”
(Soerat al-Baqarah: 231)
Je zou kunnen zeggen dat God de werkelijkheid ís. Ik besefte – voor mezelf in ieder geval – het volgende: het is zowel een geruststellend als een beangstigend idee dat God alles ziet. Als alwetende, almachtige en – Godzijdank – algoedwillende.
Hoe ik het ben komen te begrijpen
Ik besefte me dat ik geen aversie heb van God, maar wel van de geïnstitutionaliseerde vorm van God. Überhaupt de term ‘God’, wie heeft die term/naam ooit bedacht? Ik geloof niet dat je ‘God’ per se met die term aan hoeft te spreken. In de Koran heeft Allah immers ook 99 namen.
God is vooral een concept van bewustzijn en intentie. Zo ben ik het, tenminste, komen te begrijpen.
Als je in de kwantumfysica duikt leer je dat nog beter begrijpen, maar dat is voor een andere keer.
