Zwanger van een buitenlandse partner
“Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?”, lijkt een beetje mijn levensmotto te worden. Ik schreef eerder al dat ik een boek over mijn leven kan schrijven. “Onconventioneel”, zo kun je mij wel noemen. Of gewoon: anders.
Ik werd vorig jaar verliefd in het buitenland. In Egypte, of all places. Laat ik Egypte nou eigenlijk nét te ver vliegen vinden, maar de liefde was té sterk. En het land is prachtig. We trouwden binnen drie maanden. En al snel kwam er, uit die liefde, een baby bij. En nu komt die baby 9 maanden lang, langzaam dichterbij…
Kortom: ik ben dus (inmiddels bijna 24 weken) zwanger van een buitenlandse partner. En die is nog steeds in het buitenland.
Zwanger van een buitenlandse partner
Heb je de “All you need is love”-kerstspecial van 2024 gezien? En zag je die Egyptische jongen? Dat is niet mijn partner hoor! Maar zijn verhaal – en dus ook die van zijn vriendin – is wél soortgelijk aan ‘ons’ verhaal! Ook ík ben zwanger. En ook míjn partner zit nog in Egypte terwijl ik zwanger ben. Nu zijn we gelukkig (al) getrouwd (dat scheelt een hoop gedoe). Hij moet dus alleen nog zijn basisexamen inburgering doen, bij de Nederlandse ambassade in Caïro, vóórdat ik een MVV-aanvraag kan doen.
MVV staat voor: machtiging tot voorlopig verblijf. Zo’n MVV-aanvraag is nodig om tegelijkertijd ook een verblijfsvergunning van langer dan 90 dagen aan te vragen. Dit gebeurt via een gecombineerde procedure Toegang En Verblijf (TEV).
De beslistermijn van deze procedure is 90 dagen (circa drie maanden of dus: 12 weken). Het gaat er dus nog om hangen of mijn man, mijn buitenlandse partner, bij de bevalling kan zijn…
Zwanger van een buitenlandse partner zijn is dus niet ideaal. Daardoor ben ik een groot gedeelte van de zwangerschap alleen. En dat is, hoe positief we allebei ook proberen te blijven, soms best… pijnlijk.
Thank God voor internet en videobellen
Massages, voet- en beenmassages, een warm bad dat voor me klaargemaakt wordt of iemand die even een extra kussen voor me pakt: al die dingen moet ik helaas missen. Maar hey, het was mijn eigen ‘keuze’ om op een buitenlander verliefd te worden. Dus we dealen er maar mee. 🙂
Gelukkig spreek ik mijn man dagelijks. Thank God voor internet en videobellen. We leven in een gouden tijdperk – wat dat betreft. Ik denk dat ik, zonder dít, wel echt heel erg ongelukkig was geworden.
Aan de andere kant zitten er natuurlijk ook voordelen aan zo’n lange afstandsrelatie. Vooral voor hém. Hij krijgt namelijk mijn hormonale buien niet mee hahaha. Maar dat schetst een té eenzijdig beeld. Hij vertelde me laatst namelijk nog dat hij vaak moet huilen, maar liever niet voor de camera, als we aan het videobellen zijn. Nu de baby steeds meer voelbaar is vind ik het zelf ook wel wrang. Ik zou graag de hand van mijn man op mijn buik leggen, zodat hij de schopjes óók voelt. En zodra ik dicht bij mijn man ben, voel ik me eigenlijk altijd mooier.
Op dit moment moeten we het – helaas – hier nog maar even mee doen. En kunnen we alleen maar hopen dat zijn basisexamen inburgering in één keer goed gaat en dat de IND onze TEV-aanvraag snel afhandelt.
Afstand, stress om papieren, drukke baan én een verhuizing
Soms vraag ik me af hoe ik het allemaal doe= Gelukkig heb ik keilieve ouders en een zus + zwager die altijd voor me klaarstaan.
Maar ik heb tussen de 18e en 23e week van mijn zwangerschap nog flink moeten klussen (lees: verven, behangen, visgraat vloer leggen, schoonmaken, meubels heen en weer sjouwen), omdat ik de sleutels van ons nieuwe appartement kreeg. Welke kaal opgeleverd werd. Daarvoor woonde ik namelijk, door omstandigheden, tijdelijk bij mijn ouders. En dat leek me met een baby (en een man) op komst niet meer zo handig. Dus ging ik op zoek, én vond ik, een eigen plekje.
Mijn vakantiedagen waren helaas al op. En dus moest ik ook nog ‘gewoon’ 32 uur per week werken (inclusief de nodige overuren), in mijn driedubbele rol als communicatiestrateeg, team coördinator en woordvoerder van de burgemeester. Niet bepaald een milde baan.
Daartussen heb ik nog – vrolijk – even ons huwelijk in Nederland laten registreren.
En ben ik bezig met de voorbereidingen voor de papieren van mijn man, zodat hij zo snel mogelijk hierheen kan komen. En yep, dat alles heb ik alleen gefinancierd. Want ‘even’ geld heen en weer storten naar Egypte of Nederland is al helemaal een gedoe.
Ik stond – en sta er dus – op alle vlakken alleen voor. En dat is best pittig soms. Maar ik heb ook wel weer goede hoop. En vertrouwen in de toekomst.
Zwanger van een buitenlandse partner
‘Dom’ feitje: wij wilden allebei graag kinderen en hebben dat ook zo naar elkaar uitgesproken vanaf het prille begin van onze relatie. Dat ik echter zó snel zwanger zou raken had ik absoluut niet verwacht.
Ik zie de verbazing op mijn eigen gezicht in de spiegel nog steeds voor me, nadat ik de zwangerschapstest op het randje van de wasbak had gelegd. “Een beetje dom”, zou Máxima zeggen. Het is een avontuur waar we onszelf ingestort hebben.
Ik moet wel zeggen: ik heb immens veel respect gekregen voor vrouwen die het zwanger zijn en het moederschap – al dan niet bewust of onbewust – alleen doen.
Stiekem hoop ik dat mijn man snel bij mij is. Mocht de TEV-aanvraag niet lukken is een uiterste noodgreep nog het Chavez-Vilchez-arrest (bron):
“Het Chavez-Vilchez-arrest houdt in dat een ouder die geen Nederlandse of EU-nationaliteit heeft (de zogenoemde derdeland-ouder), maar wel de ouder is van een kind met de Nederlandse nationaliteit, verblijfsrecht heeft vanwege het Nederlandse kind. De derdeland-ouder kan de vader of de moeder zijn. Als de ene ouder een derdelander is, heeft de andere ouder de Nederlandse nationaliteit.”
In het Chavez-Vilchez-arrest wordt het belang van het kind vooropgesteld: in feite wordt gesteld dat het kind recht heeft op omgang met beide ouders.
Maar het zou natuurlijk het fijnst zijn als al die omslachtige procedures niet nodig zijn en mijn buitenlandse partner gewoon snel hierheen kan komen. Ik mis hem ontzettend namelijk.
