Partnergeweld: intrafamiliaal geweld

januari 12, 2025
by
Dit artikel delen:

Partnergeweld: intrafamiliaal geweld

Ik kijk regelmatig “Helden van hier: op interventie” op RTL5. De laatste keer dat ik keek, kwam er een melding van partnergeweld binnen. Dit wordt ook wel intrafamiliaal geweld genoemd. Het is één van de meestvoorkomende meldingen die de politie krijgt. Maar in dit geval wist de politie om wie het ging, en vroegen ze daarom direct versterking.

Terwijl ik naar het programma zat te kijken kreeg ik een flashback naar vorig jaar. Partnergeweld kan iedereen overkomen – zo weet ik inmiddels.

Oók ik heb, helaas, te maken gehad met partnergeweld.

“Elke keer als hij zich misdragen had en ik hem vergaf, werd het daarna alleen maar nóg erger.”

Ik deel dit niet om zielig te doen. Ik deel dit juíst, omdat ik destijds AL mijn moed heb verzameld… om de hele situatie een halt toe te roepen. Om het af te kunnen sluiten. En geloof me, dat werd me niet makkelijk gemaakt. Maar mocht jij nu in zo’n zelfde situatie zitten: het is mogelijk! Kies voor jezelf.

Het meeste partnergeweld komt voor onder invloed van alcohol en drugs. En dat maakt mensen heel onvoorspelbaar; het ene moment zijn ze lief, en het andere moment zijn ze super-agressief. Die onvoorspelbaarheid speelde hier ook mee.

Wil je weten hoe ik dit partnergeweld een halt toegeroepen heb? Lees nog even verder…

Partnergeweld: het sluipt erin

Als ik het over partnergeweld heb, heb ik het uiteraard niet over de (fantastische) man waar ik mee getrouwd ben.

Nee, dit gaat over een eerdere ‘relatie’.

Die kennismaking begon rooskleurig. Hij was lief, charmant en empathisch. Het was een hele leuke jongen. Hij leek dezelfde interesses als ik te hebben. En hij leek ook oprecht in mijn geïnteresseerd te zijn – zoals ik in hem.

Maar er waren, na verloop van tijd, wel wat dingetjes die me begonnen op te vallen. Bijvoorbeeld dat hij, zomaar ongevraagd, flessen wijn, een krat bier en een fles dropshot mee mijn huis in nam. “Hij wilde er een gezellig avondje van maken”, ondanks dat ik had aangegeven niet graag te drinken. Ik hou niet van alcohol. Uiteindelijk begon ik aan mezelf te twijfelen en deed ik toch een avondje mee. Ik weet nog dat ik dacht “Wees niet zo’n stijve hark, het is toch een gezellige jongen”. Maar de volgende ochtend lag ik nog steeds te kotsen, terwijl hij zijn volgende biertje weer pakte. “De beste manier om een kater te doen verdwijnen is om gewoon door te drinken”, grapte hij nog.

Achteraf had ik hem toén al, direct, vaarwel moeten zeggen. Maar er waren ook leuke en lieve momenten.

Het duurde daarna nog twee maanden voordat hij een keer écht de fout in ging: hij dwong een avondje ‘stappen’ af, wat eindigde met hem in de cel vanwege agressief gedrag tegen de politie.

De achterlijke doos die ik ben, ben ik hem de volgende dag nog op gaan halen ook – uit medelijden. Ik wilde de spullen die hij nog bij mij had liggen terug geven en ik wilde hem daarna op de trein zetten. Dit is er alleen nooit van gekomen… ik kreeg hem namelijk niet meer uit mijn huis. En ik had zelf wél andere verplichtingen: de verjaardag van mijn vader. Ik maande hem om weg te zijn als ik thuis zou komen.

Maar in plaats daarvan trof ik hem al slapend en dronken op mijn bank aan, met een hele plakkerige vloer van de limoncello en overal lege bierblikjes.

Het was te laat om nog een trein te nemen. Dus besloot ik om hem – dan maar noodgedwongen – zijn roes uit te laten slapen. Maar toen hij midden in de nacht wakker werd begon de ellende. Dat was de eerste keer dat ik met partnergeweld te maken kreeg.

Hij gooide mijn afstandsbediening van de televisie kapot en hij intimideerde me. Hij kneep me daarnaast ook keihard in mijn bovenarmen.

Maar de politie bellen doe je dan niet. Je wilt hem op dat moment gewoon uit huis hebben – en de eerste keer denk je nog dat jou dat zelf  wel lukt (met veel pijn en moeite en veel, heel veel, geduld ja).

Alcoholmisbruik

Later kwamen de excuses natuurlijk. Dan was hij weer nuchter. “Ik heb een moeilijke periode achter de rug” + nog veel uitgebreidere excuses dan dat.

Hij wist preciés hoe hij op mijn gevoel moest inspelen. Dan beloofde hij te stoppen met drinken. En dan zei ik het weer te proberen met hem, onder voorwaarden.

Dat ging meestal zo’n drie weken goed, en de vierde week barstte de bom. Dan was hij stiekem alweer begonnen met drinken, en had hij bierblikjes op de gekste plekken verstopt. “Hij zou dan later wel naar bed komen”, gaf hij aan. Maar hij kwam nooit. In plaats daarvan haalde hij hele nachten door. Op de bank, samen met zijn beste vriend: alcohol. Ik was duidelijk niet zijn prioriteit.

Dit liep van kwaad tot erger, het liep steeds meer uit de hand.

Elke keer als hij zich misdragen had en ik hem vergaf, werd het daarna alleen maar nóg erger.

En steeds weer, werd hij nóg agressiever. Ook op openbare plekken, zoals op 538 Koningsdag festivalterrein en in het zwembad. Hij verklaarde me openlijk voor hoer, schopte me, overgoot me met een fles Bacardi en schold me uit. En het ergste is nog: hij deed me ervan overtuigen dat ik dit verdiende. Dat ik degene was die fout was geweest – en dat ik dit gedrag bij hem had uitgelokt.

Ik was een slechte vrouw. Ik was een aandachtszoekende hoer. Ik koos nooit zijn kant. En hij behandelde me steeds meer als stront. Op een gegeven moment liep dat uit de hand.

En toen ging ik – zo erg als ik me schaamde – tóch de politie bellen.

De eerste keer deed ik dat op de nacht dat hij me in mijn eigen matras rolde en me in mijn buik begon te slaan. Of op de nachten dat hij me eerst aan het huilen maakte, mij daarna filmde en me vervolgens in mijn eigen gang aan het wurgen was.

Toen ik de “Helden van hier: op interventie” zag, zag ik ineens waar ik de fout in ging.

Ook de alcohol- en drugsgebruiker op televisie was agressief geweest en lag nu knock-out op de bank (een herkenbaar scenario). Zijn vriendin, van wie het huis was, wilde hem weghebben. Hij had haar van de trap geduwd en haar bezeerd. Toen de politie kwam, wilde hij eerst niet wakker worden, waarna hij vervolgens zijn ogen opende en jammerde dat hij afscheid wilde nemen. Je zou er bijna empathie voor krijgen.

Dat is altijd mijn grote valkuil geweest: empathie. Dat, en alsmaar proberen te blijven praten met iemand die irrationeel gedrag vertoont.

Fysiek, emotioneel en financieel misbruik

Dat mijn empathie me enorm in de weg zat in deze ‘verstandhouding’ (ik kan het geen eens een relatie noemen), is een feit.

Niet alleen kwam er tijdens zijn dronken buien fysiek geweld voor; ook emotioneel misbruik was aan de orde – eigenlijk in een nog veel grotere mate. En financieel misbruik.

Zo nam hij bijvoorbeeld een keer een taxi, midden in de nacht, van Schiphol naar mijn huis, voor 200 euro – zónder die taxichauffeur te betalen. Hij was helemaal niet welkom bij mij ‘s nachts. Maar hij had tegen de taxichauffeur gezegd dat ik wel zou betalen, omdat “ik zijn vrouw was”.

In het midden van de nacht klom hij over mijn tuinpoort heen en is hij in mijn achtertuin gaan zitten, waarna de taxichauffeur boos aan mijn voordeur stond te bellen. Op zondagavond. Terwijl ik de volgende dag moest werken.

Wat doe je dan? Ik wist op een gegeven moment gewoon niet meer welke keuzes ik moest maken.

Hij maakte me helemaal gestoord. Letterlijk. Ik had, achteraf, natuurlijk gewoon de politie moeten bellen.

Maar voor elke scheet de politie bellen? Ik schaamde me dood.

Ik schaamde me. Voor hem. Voor mezelf. Voor de overlast die hij de buren gaf. Voor hoe hij anderen in het verhaal meesleurde. Voor hoe soms nachten in mijn dorp bleef hangen, dronken – op straat. Soms in de regen. Het deerde hem niks. Altijd liep hij rond met een plastic tasje van de Albert Heijn en zijn bierblikjes.

Ook lang nadat hij niet meer welkom was, en zelfs nadat de politie hem een locatieverbod had opgelegd, bleef hij (altijd) ‘s nachts naar mijn huis komen.

Hij heeft twee keer de ruiten van mijn huis ingeslagen. De eerste keer alleen van de schuurdeur. De tweede keer van de schuurdeur én de achterdeur van mijn huurwoning. Daar heb ik aangifte voor gedaan.

Uiteindelijk drong mijn moeder erop aan om een beveiligingssysteem rond het huis aan te leggen: 3 camera’s buiten, anti-inbraakbeveiliging op de ramen, 2 camera’s binnen (met politie live-view), een video deurbel en een cilinderslot op de voordeur.

Politie, Veilig Thuis, Slachtofferhulp en de gemeente

Mijn tijd met hem was één grote mindfuck.

“Hoe heb je dit allemaal kunnen laten gebeuren?”, is een vraag die jij misschien nu wel wilt stellen – en die ik mezelf, achteraf, ook stel.

Maar als degene om wie jij geeft, degene waar jij van houdt, ook degene is die jou de meeste pijn bezorgt… loop je daar niet zomaar ‘even’ van weg. En míjn ‘probleem’ is dat ik altijd van het beste in mensen uitga. Op een gegeven moment had ik meerdere politiemeldingen gedaan, maar bleef de nuchtere jongen, de versie van hem zonder alcohol, wél degene waar ik gek op was.

En ik had gezien dat het anders kon, toen we elkaar net ontmoet hadden. Toen was het leuk. En op goede dagen kookte hij voor me. We werkten samen in de tuin. We konden samen lachen. Ik gaf hem een Efteling-abonnement en daar gingen we regelmatig samen heen. We wandelden ook veel in de bossen en gingen samen boodschappen doen of ergens lunchen. Ja, dan was hij lief.

Ondanks dat Veilig Thuis eraan te pas was gekomen had ik nog heel lang de hoop dat hij zou veranderen.

Dat gaf hij zelf ook aan: hij had de stap gezet om bij een kliniek onder behandeling te gaan. En dat gebeurde ook echt. Maar die hoop was tevergeefs.

Ik hielp hem aan een baan en ik probeerde hem positief te stimuleren, met allerlei positieve beloningen, maar het drinken stopte niet. Hij begon het weer stiekem te doen. Tótdat het een laatste keer echt helemaal uit de hand liep. Ik ben toen ‘s ochtends om 05.00 uur zelf mijn huis uit gevlucht.

Hij was té dronken. Té agressief.

Toen ik terugkwam was dit nog steeds zo en in een noodgreep heb ik de politie gebeld. Die hebben hem de deur uit gezet, maar natuurlijk bleef hij weer ‘rondhangen’ in het dorp. Uiteindelijk heb ik mijn ouders gebeld en gevraagd of ze me op wilden halen. Ik wilde weg daar. Ik voelde me niet langer veilig met hem in de buurt. Nét toen ik met mijn ouders naar buiten stapte kwam er een buur klagen over de nachtelijke overlast van zijn agressie (logisch). “Het ligt niet aan jou hoor”, vertelden de buren mij 100x. Maar ik schaamde de ogen uit mijn kop. En niet veel later kwam die dronken idioot weer de hoek om met zijn Albert Heijn tasje. Hij kwam aanlopen alsof er niks gebeurd was.

Uiteindelijk kregen hij, mijn vader en de buren allemaal ruzie op straat, waarna ze hem op de grond drukten. Hij schreeuwde moord en brand, waarna de politie hem eindelijk meenam. De situatie was onhoudbaar. En ik? Ik kon alleen maar janken van wanhoop.

Ik verweet het mezelf.

Daarna ben ik bij mijn ouders in gaan wonen en heb ik de rigoureuze beslissing gemaakt om mijn huur op te zeggen. Ik durfde ook niet meer naar huis, uit angst dat hij weer langs zou komen.

Door alle stress, gecombineerd met stress op mijn werk, kwam ik overspannen thuis te zitten. Ik heb vervolgens weken van (EMDR en psycho-)therapie gehad om er weer bovenop te komen. Ik heb alles veranderd. Van mijn telefoonnummer tot mijn bankrekeningnummer.

In de gemeente waar ik voorheen woonde hadden de wijk-GGD en een regiebehandelaar het overgenomen van Veilig Thuis en de politie. Ze maakte zich grote zorgen om mijn veiligheid.

Toen ik verhuisde hebben ze het dossier overgedragen aan de nieuwe gemeente waar ik kwam te wonen. Bij mijn 112 meldingen zou een notitie van “spoed” komen te staan.

Partnergeweld: één grote mindfuck

Ik keek laatst de film “It ends with us” met Blake Lively en Justin Baldoni. Deze film gaat – hoe toevallig – ook over partnergeweld. Maar de film laat ook zien wat voor mindfuck het eigenlijk is. En dat het iedereen kan overkomen.

Hoewel ik mijn eigen zelfkritiek ook nogal laat doorschemeren in mijn filmrecensie.

Je zou zeggen: zodra iemand je slaat ben je weg. Maar zo simpel is het vaak niet.

Ik heb daarnaast sterke vermoedens dat de persoon die ík ontmoet had niet alleen een alcoholist was, maar een ook een sociopaat. Of gewoon een enorme narcist. In ieder geval iemand met een anti-persoonlijkheidsstoornis. Zijn gedrag was allesbehalve normaal te noemen.

Dat ik uiteindelijk de ‘moed’ heb gehad om ervan weg te lopen, vind ik nog steeds iets bewonderenswaardig aan mezelf. En tegelijkertijd zou het normaal moeten zijn om voor jezelf op te komen.

Waar ik echter nóg dankbaarder voor ben, is dat mijn familie en vrienden me nooit hebben laten vallen. Ondanks mijn (belachelijke) keuze om zo lang in de verbetering van een alcoholist zijn gedrag te blijven geloven.

Mijn familie en vrienden zijn er altijd voor me geweest. Door de schaamte heen. Door de gewelddadige nachten heen. En door mijn eigen irrationele keuzes heen. En dat is nog de grootste winst. Daarvoor mag ik mezelf in mijn handjes knijpen. Want als het aan die alcoholistische sociopaat had gelegen, had hij graag gezien dat mijn hele sociale omgeving was afgebrokkeld. Het leek wel alsof hij zich daarmee ‘voedde’. Alsof hij er stiekem van genoot. Maar dat is -Godzijdank – nooit gebeurd.

Hij mag nu zijn leven zélf doorpakken, graag ver weg van mij. Zijn familie heeft hem al laten vallen; zij hebben al veel eerder ingezien dat zijn gedrag hopeloos is. Hij belt ze vaak ’s nachts op, om ze uit te schelden. Met een soort van grootheidswaanzin dat hij de ‘baas’ in de familie is, die het allemaal wel eventjes regelt. Oh, de ironie.

Zijn familie zag al veel eerder dan ik, dat hij niet te redden is.

Zo iemand kan alleen zichzelf redden. En dat is een proces van jaren.

De enige wijze beslissing hierin is om afstand te houden van zulk soort mensen. Lesson learned.

Partnergeweld: wijsheid uit de Koran

In de Koran staat iets heel waardevols beschreven (30:21):

“En het behoort tot Zijn Tekenen dat Hij van jullie eigen soort paren heeft geschapen, opdat jullie rust (red. In het Engels: peace) bij hen vinden en Hij bracht tussen jullie liefde en barmhartigheid. Voorwaar, daarin zijn zeker Tekenen voor een volk dat nadenkt.”

Wat is hier zo bijzonder aan?

Als je oplet, zie je dat ‘liefde’ niet als eerste wordt benoemd. Het volgt op iets anders.

Sterker nog: liefde wordt zelfs amper genoemd als in de Koran als voorwaarde om aan een huwelijk te starten.

Zoals Nouman Ali Khan zegt: trouw niet alleen met iemand, omdat je van diegene houdt.

De les die ik leerde?

Er kan liefde zijn zonder respect. Er kan liefde zijn zonder communicatie. Er kan liefde zijn zonder genegenheid. Daarom is liefde op zichzelf niet genoeg.

Zorg ervoor dat jouw levenspartner degene is bij wie je rust vindt. Dát is de clue: dan weet je dat jullie huwelijk een lang leven beschoren is.

Merin

Merin [‘88] schrijft om te begrijpen - en stiekem is het ook een beetje haar 'dagelijkse therapie'. Ze is openhartig over haar grootste faalmomenten én over haar successen. Ze is een gefacetteerde persoonlijkheid. Haar overtuiging? “If you label me, you negate me”. Bovendien is ze ook maar ‘gewoon’ een mens. In 2024 trouwde ze met ‘haar’ Egyptenaar en ze zijn samen in verwachting van een kleine jongen (1 mei 2025).

Geef een reactie

Your email address will not be published.

Merin de Does blog

Over

Hi, leuk dat je hier een kijkje neemt. Mijn naam is dus Merin ['88] en ik ben dol op (ijs)koffie - zoals je kunt zien. Deze foto is bij de waterval van Manavgat (in Turkije) genomen, één van mijn favoriete plekjes op aarde.

Ik ben getrouwd met Sherif, mijn grote liefde ❤. En we zijn in verwachting van een kleine jongen.

Ik schrijf graag, vandaar deze blog. Wil je meer over mij weten? Klik dan hier.
Snel een huurwoning
Previous Story

Met ‘geluk’ snel een huurwoning gekregen?

Kleine hond adopteren buitenland
Next Story

Kleine hond adopteren buitenland: Bodhi 3 jaar! 🎈

Latest from Alle artikelen

Funny Safari Hurghada sand buggy

Funny safari Hurghada Egypte

Dit artikel delen:Funny safari Hurghada Egypte Tijdens mijn verblijf in het Sindbad Club Hotel (4 juni t/m 15 juni ‘24) boekte ik bij Corendon…
Bezienswaardigheden in Hurghada

Bezienswaardigheden in Hurghada

Dit artikel delen:Bezienswaardigheden in Hurghada Ben je benieuwd naar bezienswaardigheden in Hurghada? Dit voormalige vissersdorpje is een echte parel aan de Rode Zee. Hurghada…
error: Content is protected !!

Merin de Does: een lifestyle blog

Een eigen plekje op het web, met de naam “Merin’s Lifestyle Blog”. Hier vind je artikelen over

Go toTop