Body positive blijven tijdens je zwangerschap, hoe doe je dat?
Zoals je in mijn 20 weken update al kon lezen ben ik dik zwanger. En waar ik vóór mijn zwangerschap mijn lichaam net een beetje begon te omarmen – en er beter voor begon te zorgen, is dat gevoel tijdens mijn zwangerschap helemaal verdwenen. Ik voel me dik en lelijk. En ik kan wel janken, omdat ik me schuldig voel dát ik me zo voel.
Bovendien zit ik in between huizen. Ik verblijf tijdelijk bij mijn ouders – die ook net verhuisd zijn – op een onafgemaakt bovenkamertje, midden in de onuitgepakte rotzooi. Chaos om me heen dus. En dat betekent chaos in mijn hoofd. Tussendoor klus ik, samen met mijn vader, in mijn (lees: dat van mij en mijn man) nieuwe huurhuis. Die volledig kaal opgeleverd werd. Het is een woelige periode. Waarin ik me nu nooit bepaald “op mijn mooist” voel. Dat roze wolk-gevoel is ver te zoeken.
“Bij mij vraagt een positief zelfbeeld/lichaamsbeeld echt om werk.
Zolang ik hieraan werk gaat het goed, maar zodra ik dit loslaat glij ik weer af. Dan ga ik me slechter voelen. Lelijker. En minder waard.”
Body positive blijven tijdens je zwangerschap, hoe doe je dat?
Ik voel me schuldig tegenover mijn kind – en mijn man. Waarom? Omdat ik totaal niet de behoefte voel om buikfoto’s te maken.
De echo-momentjes vind ik daarentegen wél leuk. En geruststellend. Ik heb net de 20-weken echo gehad. Die duurde bijna een uur. Ik lag daar heerlijk – op dat ziekenhuisbed. Even weg van alle stress. Een 4D-echo vind ik daarentegen weer overbodig, op zo’n echo lijkt je baby net een alien. En een maternity shoot? Ik moet er niet aan denken om als “bollie” op de foto te moeten. Toch ben ik tegelijkertijd bang om daar spijt van te krijgen. Je ziet vaak dat vrouwen bij 38 weken ineens omslaan en toch zo’n maternity shoot doen. Wie weet verandert mijn houding daarover dus nog…
Nu heb ik op dit moment ook even geen mooie of fijne kleding, noch de financiële ruimte om dit aan te schaffen – vanwege de kosten van een verhuizing/verbouwing; momenteel alles financieel alleen moeten dragen (mijn man zit nog in het buitenland – maar dat is mijn eigen ‘schuld’: het was immers mijn keuze om verliefd te worden op een buitenlander), en verjaardagen + de dure feestdagen.
Als ik financiële keuzes moet maken zet ik mezelf al snel op de laatste plek. Ik betaal eerst alles wat nodig is en eindig sinds de verhuizing elke keer op nul. Zo ben ik al weken niet naar de kapper geweest, is de schoonheidsspecialiste niet mogelijk en een zwangerschapsmassage niet betaalbaar. Ik loop in oude katoenen leggings van mijn moeder rond. Aan de andere kant: er zijn ook zwangere vrouwen in Gaza die moeten vluchten voor hun leven, dus waar klaag ik over?
Schuldgevoelens over dat ‘lelijke gevoel’
Mijn man is niet in Nederland. Hij zit nog in Egypte. Hij moet éérst nog een basisexamen inburgering doen. En daarna moet ik nog een MVV (inreisvisum) voor hem aanvragen. Dat kost weer het nodige. En dat proces kan nog maanden in beslag nemen, dus het is überhaupt nog maar de vraag of hij op tijd in Nederland is om de bevalling mee te maken. Dat maakt me een tikkeltje chagrijnig – soms.
Die chaos in mijn privé situatie, het gemis van mijn man… en tel daar een (veel te) drukke baan met allerlei avonduren en piketdiensten bij op – waar ik weinig persoonlijke zingeving uit haal – en het plaatje is compleet. Al met al zijn de omstandigheden dus niet ideaal tijdens mijn zwangerschap.
Het liefst zou ik me helemaal terugtrekken en gaan cocoonen.
Tegelijkertijd voel ik me dus schuldig. Ik heb nog niet één keer een buikfoto gemaakt. Mijn man krijgt bijna niks mee van mijn zwangerschap – behalve video-opnamen van de echo’s. Toch voel ik me er niet fijn bij om die buikfoto’s nu wel ineens te gaan maken. Maar dan denk ik: wat als ik later spijt krijg? En kan ik dit wel maken tegenover mijn man?
Ik zit dus met een enorm dubbel gevoel. Ik voel me dik en lelijk zwanger. En tegelijkertijd voel ik me daar schuldig over.
“Ik wil gewoon met rust gelaten worden”
Op sommige dagen heb ik het helemaal gehad. Dan baal ik van alles – en vooral van het moeten werken. Ik heb dan zo’n gevoel van: “Ik wil gewoon met rust gelaten worden”. Laat mij maar lekker cocoonen. Ik word dan bijna jaloers op werkloze vrouwen – of op mijn zusje, die tijdens haar zwangerschap ook even (onbedoeld) geen baan had. Natuurlijk is dat een financiële stap achteruit, maar toch lijkt dit me heerlijk. De rust die je ervoor terug krijgt is onbetaalbaar… denk ik zo.
Van het vooruitzicht dat ik tot mijn 34ste week door moet werken word ik nu al moe. Het is ook vooral het idee om met mijn groeiende, steeds ronder wordende lichaam mezelf naar kantoor te moeten slepen, jugh.
Body positive blijven: ideeën
Body positivity is vrij vertaald: het hebben van een positief zelfbeeld/lichaamsbeeld.
Sommige mensen hebben zo’n positief zelfbeeld/lichaamsbeeld van nature. Ik heb dat nooit gehad. Al van jongs af aan worstel ik hiermee (misschien omdat ik in de kleuterklas enorm gepest ben; daarna overigens – gelukkig – nooit meer).
Ik heb het altijd het gevoel gehad dat ik er niet mag zijn. Dat ik ’teveel’ ben. En zodra ik in grote groepen ben speelt dat gevoel meer op.
Bij mij vraagt een positief zelfbeeld/lichaamsbeeld echt om werk.
Zolang ik hieraan werk gaat het goed, maar zodra ik dit loslaat glij ik weer af. Dan ga ik me slechter voelen. Lelijker. En minder waard.
Ik merk dat nu dus enorm, tijdens mijn zwangerschap. Ik heb het druk. Te druk om me met mezelf bezig te houden. Het is chaos om me heen en chaos in mijn hoofd. En dan vergeet ik om lief te zijn voor mezelf.
Mijn voornemen
Ik neem me vanaf nu, vanaf mijn 20ste week zwangerschap, dus maar voor om liever te zijn voor mezelf – en daar ook echt de tijd voor te nemen. Ik ga meer “Nee” zeggen tegen overwerken. En ik ga wat meer de tijd nemen om te cocoonen op vrije dagen. Een fijn idee is ook dat mijn/ons huisje bijna af is.
Ik ga ook liever zijn voor mijn lichaam door dankbaarheid te uiten voor wat mijn lichaam allemaal doet. En voor hoe gezond ik eigenlijk deze zwangerschappen door kom, en hoe weinig klachten ik ervaar. Positieve affirmaties en een dankbaarheidsdagboekje gaan me daar zeker weten bij helpen.
