12 kilo afvallen met een eetstoornis: zo deed ík het
12 kilo afvallen met een eetstoornis: zo deed ik het Wil je 12 kilo afvallen? Het mag natuurlijk ook iets meer of iets minder zijn. Ik deed het in 2022. Op eigen kracht, maar wél onder begeleiding.
Ik heb namelijk een eetstoornis. Of, zoals mijn NLP-Coach altijd zei: “Je hebt geen eetstoornis, je doet een eetstoornis.” Hoe dan ook… die eetstoornis ertoe geleid dat ik al jaren kamp met morbide obesitas.
Nu ben ik nooit een fan geweest van snelle oplossingen, zoals een maagverkleining of – tegenwoordig – Ozempic prikken. Ik vind dat ik die morbide obesitas zélf veroorzaakt heb en dat ik er ook zélf een duurzame oplossing voor moet vinden. Hoe een ander daarmee om gaat maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Maar ik kan in dit geval best ‘streng’ voor mezelf zijn.
Eind 2021 zocht ik hulp bij Co-Eur: Centrum voor Obesitas Europa. Zij helpen met het herstel van eetstoornissen. Dankzij hen viel ik destijds, bijna moeiteloos, 12 kilo af.
12 kilo afvallen met een eetstoornis: zo deed ík het
Co-Eur staat voor het versterken van innerlijke kracht. Door middel van cognitieve gedragstherapie helpen ze mensen met een eetstoornis richting gezonde(re) patronen.
Wat bleek? Ik kampte met een Binge Eating Disorder. Die Binge Eating Disorder is overigens nog niet helemaal weg, maar – gelukkig – wel sterk verminderd. En juíst door dit probleem op gedragsniveau aan te pakken werd 12 kilo afvallen easy peasy voor mij.
Ik haal er een aantal belangrijke stappen bij die ik destijds heb doorlopen.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat deze jou ook zullen helpen, als je net zoveel – als ik destijds – wilt afvallen.
Stap 0. Hulp zoeken
Misschien nog wel het allerbelangrijkste aan afvallen met een eetstoornis is stap 0: Hulp zoeken.
Ik had dit namelijk absoluut niet in mijn eentje gekund. De gesprekken met mijn (cognitieve gedrags)therapeut hebben mij destijds enorm geholpen.
Die gesprekken vonden twee keer per week plaats (vaak online) en dat gaf mij een stok achter de deur. Ik kreeg de ruimte niet om te verslappen. Ik had immers verantwoording af te leggen. Met andere woorden: er was iemand die mij ‘accountable’ hield.
Stap 1. Mijn bloedsuikerspiegel stabiliseren
Ontbijten? Tsja, mwah. Soms deed ik dat wel, maar vaker eigenlijk niet. Want dan schoot ik uit bed en “haast, haast, haast”. Meestal sloeg ik mijn ontbijt over ‘s ochtends. Ik had amper tijd om te douchen.
En op vrije dagen sliep ik éérst uit en ging ik daarna vier verse croissantjes halen – of een ander zoet baksel. En dat (vr)at ik allemaal op.
Dat ik daarmee de toon zette voor mijn suikerbehoefte gedurende de rest van de dag… dat had ik geen eens door. Co-Eur maakte me daar bewust van.
In één van de eerste gesprekken werd er al gezegd: “We gaan je bloedsuikerspiegel stabiliseren”.
Er werd me aangeraden om mijn gedrag te veranderen: voortaan zou ik elke ochtend netjes mijn ontbijt eten (en daarbij ook het liefst even bewust de tijd voor mezelf nemen). De therapeute en voedingsdeskundige raadde me een eiwitrijk ontbijt aan. Of in ieder geval voeding met een lage glycemische index. Voeding met een lage glykemische index (GI) wordt namelijk minder snel opgenomen, waardoor mensen stabielere bloedsuikers krijgen met minder schommelingen.
Alleen dít was dus al een cruciale stap naar ‘herstel’.
En toen pas hebben we de volgende stap gezet…
Stap 2. 6x per dag eten
Geloof het of niet, maar: ik at te weinig.
Ja… je leest het goed: ondanks mijn morbide obesitas at ik te weinig. En dat zorgde voor eetbuien zonder rem.
Ik sloeg namelijk maaltijden en tussendoortjes over, tot het punt dat ik zo’n ENORME honger kreeg dat ik onverzadigbaar was. En dat patroon heb ik er jarenlang in gehouden. Daardoor was ik consistent gaan overeten. En daardoor gaf mijn maag dus ook geen signaal meer af, zo van: “Ik zit vol, het is genoeg geweest”. Nee, dat had ik – systematisch – verpest, door herhaaldelijk mijn maag op te rekken. Vandaar dat mensen met obesitas een ‘maagverkleining’ kunnen ondergaan.
In ieder geval: het is raar, maar waar… ik dacht dat je van veel eten dik werd. Dat blijkt dus niet het geval te zijn (duh). Het gaat er meer om wát je eet (duh).
Tot mijn eigen verbazing zat ik op een zeker moment te huilen in een sessie met Co-Eur, omdat de therapeute me vertelde dat ik nóg vaker moest eten. En die grens wilde ik niet overschrijden – uit angst om nog dikker te worden… hoe ironisch.
Op dat moment besefte ik me pas: ik heb hele verkeerde onbewuste opvattingen (gehad) over wat een gezond eetpatroon is.
Stap 3. Nieuwe gewoonten aanleren
Dit is misschien nog wel de meest uitdagende stap van allemaal. Ze zeggen dat het minimaal 66 dagen duurt voordat je één nieuwe gewoonte aangeleerd hebt. Ik zette dus in op de gewoonte om 6x per dag te eten.
En hoe makkelijk dat ook klinkt: zo makkelijk was dat nog niet.
Zo zat ik regelmatig in de auto en moest ik daar slimme voorbereidingen voor treffen: door een proteïne snack en een flesje water mee te nemen. Of ik had het simpelweg te druk op mijn werk om te lunchen – door vergaderingen tijdens lunchtijd, bijvoorbeeld. In zulk soort situaties moest ik opnieuw leren om mezelf niet te vergeten. Mezelf op gezonde manieren voeden is geen bonus, maar een must.
Ik heb de neiging mezelf te verwaarlozen ten opzichte van andere ‘prioriteiten’. Dat dit een slechte gewoonte is met vergaande gevolgen, daar kwam ik in het traject met Co-Eur achter.
En het is makkelijk om steeds weer in die slechte gewoonte terug te vallen. Daarom is dit ook de moeilijkste stap. Ik moet bewust op gezonder gedrag blijven inzetten. Op een continue basis. Als ik dat namelijk niet doe, komen de (vr)eetbuien weer terug en vliegen de kilo’s er weer aan.
Stap 4. Zelfbeeld (laten) ‘uitlezen’ via de mind-body connectie
Een volgende stap in het traject met Co-Eur was psychosomatische fysiotherapie. Daarmee werkte ik aan mijn zelfbeeld. En dat leverde wat ‘gekke’ inzichten op…
Psychosomatische fysiotherapie is een gespecialiseerde benadering die zich richt op de interactie tussen lichamelijke klachten en psychische/emotionele factoren.
Wat bleek? Tijdens een oefening kwam ik erachter dat ik mezelf, onbewust, veel dikker inschat dan dat ik daadwerkelijk ben. Nu weet ik wel dat ik me een tientonner voel op mijn slechtste dagen. En ik voel me gewoon “mooi dik” op mijn betere dagen. Maar vooral onbewust had ik het idee dat ik amper door een deurpost heen pas, terwijl dat lariekoek is natuurlijk. Toch had ik de fysiologische neiging om mijn lichaam diagonaal door zo’n deurpost heen te schuiven. Uit angst om de randen te raken. Bizar hè?
Dat brengt me ook bij de laatste stap.
Stap 5. De psychologische kern aanpakken
Een gebrek aan zelfliefde. Daar moest ik volgens de (cognitieve gedrags)therapeut verder mee aan de slag.
Dat bleek ook wel, want ik zorg graag voor alles en iedereen om me heen, maar minder goed voor mezelf.
Buiten dat ben ik enorm gepest als kleuter. Jep, tussen de leeftijd van 4 tot 6 jaar. Ik weet nog dat ik smoesjes als hoofdpijn en buikpijn gebruikte om maar niet naar school te hoeven. En dat ik op school voor “dik” uitgemaakt werd. En “stom”. Niet alles hiervan kan ik me nog herinneren, maar ik herinner me wél dat het een nare periode was. In ieder geval totdat ik van die betreffende school af ging. Op een nieuwe school had ik het beter naar mijn zin. En waren pesterijen totaal niet aan de orde.
Gepest worden op zo’n jonge leeftijd heeft blijkbaar een groot effect gehad. Ik ben daarna altijd verlegen geweest. Terughoudend. Ik durfde mezelf nooit écht te laten zien.
Uit onderzoek blijkt inmiddels dat gepest worden op jonge leeftijd bijdraagt aan een negatief zelfbeeld. En zelfs meer dan dat (bron):
“Op jonge leeftijd gepest worden houdt verband met veranderingen in de hersenen. Deze veranderingen hebben vele jaren later mogelijk invloed op de mentale gezondheid. Dit hebben onderzoekers laten zien in een grote studie naar de effecten van pestgedrag op de hersenen, waarbij duizenden hersenscans geanalyseerd werden.”
Mijn zelfbeeld is jarenlang zo geweest dat ik “er niet mag zijn”. Met de gedachte dat ik me vooral klein moest houden. En dat ik mijn ‘ware ik’ moest verstoppen om geaccepteerd te worden. Gek genoeg weet ik al van jongs af aan dat ik ‘anders’ ben (lees ook mijn HSP HSS dagboek), maar ik heb altijd juist heel erg hard gewerkt om me aan mijn omgeving te conformeren. Uit angst voor problemen.
Hier meer een balans in vinden is wat ik tegenwoordig probeer te doen.
Dus, afvallen met een eetstoornis?
Zoals ik al schreef geloof ik niet in “quick fixes” zoals een maagverkleining of het prikken van Ozempic. Dit moet iedereen voor zichzelf bepalen natuurlijk, maar ik pak mijn probleem het liefst bij de bron aan.
In mijn geval was dat een eetstoornis vanuit een verstoord zelfbeeld. Maar dat hoeft niet voor iedereen zo te zijn.
Ik ben in ieder geval wel blij dat ik deze weg behandeld heb. Zo ben ik er namelijk ook achter gekomen dat ik het zelf kan oplossen – en hoe ik het zelf op kan lossen. Hoewel die oplossing om tijd vraagt. En om toewijding.
Jarenlang ‘ongezond’ gedrag maak je niet zomaar ongedaan. Maar de bewustwording ervan is een mooie eerste stap.
Uiteindelijk ben ik tijdens het traject met Co-Eur bijna moeiteloos 12 kilo afgevallen. Niet door me te focussen op mijn eten, maar juist door me te focussen op mijn ongezonde gedrag.
Ze zeggen dat “elk pondje door het mondje gaat”. En dat is zeker waar. Maar de oplossing zit ‘m soms niet simpelweg in gezonder of minder eten, maar in het jezelf afvragen wáárom al die pondjes door dat mondje gaan.
Weer heel mooi geschreven♥️
❤
Mooi om te lezen. Ik moest ook 6x per dag eten en dat valt zeker niet mee. Dit om mijn suiker naar beneden te krijgen.
Goed gedaan Merin
Het is een veel grotere ‘opgave’ dan je denkt inderdaad. Maar wat goed dat je het gedaan hebt!