Mijn kasboekje: “Sparen vind ik nog altijd moeilijk”

Mijn kasboekje: “Sparen vind ik nog altijd moeilijk”

Ik ben 37 jaar, zwanger en ik woon alleen (wel met mijn viervoeter Bodhi). Ik huur in de particuliere sector. En ondanks dat ik niet slecht verdien, daar heb ik mezelf ook naartoe gewerkt, vind ik zoiets als sparen nog altijd moeilijk. Zéker nu ik weer – opnieuw – als starter begonnen ben… in een kale woning. Die kale woning is gelukkig inmiddels niet meer zo kaal. Maar die woning is ook zeker nog niet ‘af’ – of naar mijn zin. En dan is er ook nog een kleine op komst… en een man die nog naar Nederland moet komen, vanuit Egypte. En een trouwfeest waar gespaard voor moet worden.

In dit artikel geef ik je een eerlijk inzicht in mijn kasboekje. Ik ga met de billen bloot. En dat vind ik eerlijk gezegd best spannend…

Mijn kasboekje: “Sparen vind ik nog altijd moeilijk”

Inkomsten

Mijn werk is stressvol. Ik heb een functie met een driedubbele rol, als woordvoerder van een burgemeester (1); als communicatiestrateeg van de organisatie (2) en als teamcoördinator van een team van vijf mensen (3). Ik werk voor een gemeente.

Ik verdien maandelijks een brutoloon van € 6.148,06 op basis van 32 uur – inclusief vakantiegeld en mijn Individuele Keuze Budget (IKB), deze laat ik maandelijks uitbetalen*. In totaal wordt er elke maand een nettobedrag van € 4.033,68 netto op mijn bankrekening gestort.

*Ik krijg in mei dus géén vakantiegeld en ik krijg aan het einde van het jaar ook géén extra’s.

Uitgaven – vaste lasten

Ik huur eigenlijk al jaren in de particuliere sector, sinds ik het koophuis van mijn ex-partner en mij samen verliet. Ik was hem liever kwijt dan rijk… en hij werd er uiteindelijk rijk van. Maar ik had tenminste mijn rust. En mijn geluk.

Op 5 december kreeg ik de sleutel van een nieuw appartement. Mijn vaste uitgaven zien er, anno 2025 zo uit:

Waar ik eerlijk gezegd van baal is dat mijn vaste lasten meer dan 50% van mijn inkomsten zijn. Sterker nog: mijn vaste lasten zijn een kleine 75% (om precies te zijn 74,2375%) van mijn inkomsten.

Daarmee hou ik nog maar 25% van mijn salaris over voor andere zaken; waarvan – momenteel – een groot gedeelte naar het sparen voor de bruiloft toe gaat.

Wat ik probeer te sparen – maar wat niet altijd lukt

Ik probeer vanaf januari 2025 elke maand 900 euro te sparen voor ons trouwfeest (t/m augustus 2026). En ik wil maandelijks 50 euro wegzetten voor een noodpotje en 50 euro op een spaarrekening voor ons eerste kind.

Zoals je misschien al door hebt hou ik daarmee dus geen geld meer over om te sparen voor een vakantie (en ik krijg dus ook geen vakantiegeld meer uitbetaald). Of andere leuke dingen. Echter, tot mijn man er is en hij ook daadwerkelijk in Nederland kan werken zal ik het hier even mee moeten doen.

Maar elke onverwachte rekening die ik nu op mijn bord krijg, en dat is er elke maand wel weer één, zoals het betalen van een tandartsrekening; een rekening van de dierenarts; een bijdrage eigen risico van de zorgverzekering; een basis inburgeringsexamen voor mijn man of de kosten voor een visumaanvraag… Elke rekening is eigenlijk al een rekening teveel. Dan moet ik dus weer gaan schuiven in mijn budget. Of dan moet ik geld uit spaarpotjes terugboeken. Dat maakt me soms chagrijnig en dat maakt het sparen zwaar.

Ik mag niet klagen…

.. maar ik doe het toch. Met mate, gelukkig.

Kijk, het feit dat ik überhaupt voor een bruiloft kan sparen naast mijn vaste uitgaven is al een zegen. Maar de ‘rek’ in mijn kasboekje is daardoor minimaal. Dat is zuur, want ik was altijd een echte levensgenieter. Reisje hier, weekendje weg daar, etentjes, et cetera.

Bovendien heb ik nu eigenlijk “geen geld over” om mijn huis verder in te richten. Want: uit welk potje moet ik dat dan halen?

Ik hoor je denken: tsja, jij wilt een trouwfeest. En dat klopt. Geen trouwfeest geven is echt not done in mijn ogen. En als er dan toch een trouwfeest komt, dan wil je het ook goed doen, toch? Je trouwt immers – als het goed is – maar één keer. En hopelijk wordt het makkelijker om te sparen als mijn man straks ook in Nederland is en kan gaan werken.

Studieschuld + gouden kooi

Wat ik nu niet meegenomen heb in mijn vaste lasten zijn de terugbetalingen van mijn studieschuld. Die heb ik tijdelijk stop gezet. Ik betaal vanaf juni 2025 echter weer maandelijks een bedrag van € 199,- terug aan het DUO. Dan worden mijn vaste lasten dus nog hoger dan 75%.

Dat doet me vrezen voor de dag dat ik – God verhoede – ooit mijn baan zou verliezen. Ik denk niet dat ik het dan nog red, zelfs niet met een ww-uitkering.

En het meest wrange? Ik krijg niet altijd veel energie van mijn werk. Ik zou graag nog eens een carrière switch willen maken. Maar terugzakken in salaris kan ik me niet veroorloven. Ik noem mijn huidige situatie dus ook weleens mijn “gouden kooi”. Ik heb een soort financiële gevangenis voor mezelf gecreëerd, waar ik momenteel even geen uitweg uit zie.

“Luxe poes”

Ik besef me dat ik gelukkig geen verdere schulden heb (naast het DUO) en dat ik redelijk ‘luxe’ leef.

Wat me vooral in de weg zit is mijn mindset. Ik kan namelijk enorm ontevreden zijn als ik nadenk over hoe hard ik gestudeerd heb en hoe hard ik ‘geknokt’ heb om te verdienen wat ik nu verdien… terwijl ik me nog steeds niet heel veel niet kan veroorloven momenteel. En dat ik vastzit in een 9-5 routine die me ongelukkig maakt.

Yep, ik zit mezelf in de weg.

Dus… mocht iemand een goede coach weten op dit vlak: dan houd ik me aanbevolen.