Zwanger zijn, wat een reis is dat! Ik ontdekte al heel vroeg dat ik zwanger was – na 2/3 weken al. Ik ben nu 17 weken zwanger. En morgen begin ik aan de 18e week.
Waar ik lichamelijk weinig tot geen klachten heb, op wat vermoeidheid na in het eerste trimester, is dat emotioneel wel anders. Ik weet sinds twee weken niet wat me overkomt. Ik ben emotioneel, somber gehumeurd en ik voel me totaal niet lekker in mijn eigen lijf. Natuurlijk ben ik dankbaar dat er een kindje in mijn buik groeit. Maar ik voel me dikker dan ooit, lelijk – en ik loop rond in stomme stretchbroeken waarvan ik het gevoel heb dat ze me eruit laten zien als een zwerver.
Zwangerschapsfoto’s van dat ‘schattige’ buikje? Ugh, ik moet er niet aan denken. Bovendien vind ik er niks schattigs aan.
Zwanger en emotioneel
Deze zwangerschap ging natuurlijk niet ongepland. Dit is iets wat mijn man en ik allebei wilden. Het kwam – voor mij – alleen wel onverwachts snel. Waar ik eigenlijk niet over mag klagen, want dat de conceptie zó snel gebeurde is een pure zegen.
Toch had ik het idee om “nog wat kilo’s kwijt te raken” vóór een zwangerschap. Nu kun je denken: mens, waar zeur je over? Maar… ik woog op het moment van conceptie 129 kilo. En ik wilde naar de 111 toe. Dat is dus al een té hoog bmi. Het gekke is alleen: op dat moment voelde ik me fit, gezond, energiek. Ik voelde me mooi. En blij.
Inmiddels voel ik me een dikke koe. En door dat sombere gevoel wil ik alleen maar méér gaan eten en minder bewegen.
Dat ik daarnaast een drukke, soms zelfs stressvolle baan heb helpt ook niet echt mee.
Het liefst wil ik me momenteel voor alles en iedereen verschuilen, de tijd nemen om meer te wandelen (in daglicht in plaats van na werktijd op donkere en koude avonden) en af en toe met een grote pot Ben & Jerry’s op de bank gaan zitten janken. Ze zeggen dat huilen helemaal niet zo schadelijk is, maar juist een manier om afvalstoffen te lozen – dus wie weet is het nog nuttig ook.
Partner in het buitenland – niet de makkelijkste weg
Nu zit mijn partner momenteel nog in Egypte. Yes, ik ben getrouwd met een Egyptenaar. Maar sinds mijn 14e week zwangerschap heb ik hem niet meer fysiek kunnen aanraken. En met een financieel belastende verhuizing in de komende weken denk ik ook niet dat ik hem snel weer zal zien.
Bovendien is mijn man momenteel bezig met leren voor zijn basis inburgeringsexamen. Zodat hij definitief hier naartoe kan komen.
Of dat nog op tijd voor de bevalling zal zijn is ook nog maar de vraag. Als back-up plan kunnen we gelukkig nog een toeristenvisum voor drie maanden aanvragen.
Een hoop onzekerheden dus. Maar dat is nu eenmaal wat het is.
Ondertussen woon ik dus tijdelijk – onuitgepakt – bij mijn ouders; ben ik een verhuizing aan het regelen; ben ik autoloos – en moet ik nog een auto kopen, en moet een groot deel van mijn inrichting nog aangeschaft worden. Van al die op stapel staande kosten krijg ik spontane stress. Red ik het allemaal wel? En er is niemand die me – financieel – kan helpen.
Zwanger in de winter, blegh
Ik denk dat de winter voor mij ook meespeelt. Ik ben geen fan van de wintermaanden. Het is nat, koud en donker. Ik ben een buitenmens, geen binnenmens. Dat hele “met je zwangere buik lekker op de bank bij de verwarming zitten”, daar maak je mij niet gelukkig mee. Laat mij maar buiten zijn. Maar in de wintermaanden is dat nu eenmaal stukken minder leuk (of gewoonweg veel te nat) en zijn de dagen minder lang. Als ik thuis kom na mijn werk is het al donker.
Ik moet je verklappen: ik heb ook altijd zo’n enorme After Holiday Dip als ik van mijn reizen terugkom. Op vakantie ben ik veel meer buiten en aan het ontdekken. Eenmaal thuis is het werken, eten, douchen, slapen – on repeat. Bij mij uit zo’n After Holiday Dip zich dus altijd minimaal één week in gevoelens van neerslachtigheid, tegenzin in werk of dagelijkse verantwoordelijkheden, hoofdpijn, prikkelbaarheid of zelfs slaapproblemen.
Datzelfde ervaar ik nu tijdens mijn zwangerschap in de winter.
Zwanger en op een roze wolk zitten? Dat is bij mij dus niet aan de orde. Soms heb ik spijt van deze zwangerschap, maar als ik dat denk veroordeel ik mezelf keihard. “Waarom ben je niet gewoon blij zoals iedereen?” En “Hoe durf je zo ondankbaar te zijn voor zo’n zegen?”
Bovendien: ik wil graag kinderen. En nu ik – na ook hele verkeerde partners te hebben gehad – de juiste partner heb, is het alleen maar geweldig dat we straks samen ouders zijn.
Omgaan met die sombere gevoelens
De afgelopen twee weken waren mijn sombere gevoelens – tot nu toe – echt het sterkst. Daar spelen meer factoren in mee dan alleen de zwangerschap. Denk aan werk, de chaos van tijdelijk onuitgepakt bij je ouders zitten en een verhuizing moeten regelen in je eentje. Zónder een eigen auto.
Niks wat ik niet kan. En ook niks wat ik niet eerder heb gedaan. Maar emotioneel komt het – nu ik zwanger ben – allemaal even nét wat harder binnen, lijkt het wel.
Wat ik doe om die sombere gevoelens nog enigszins te bestrijden is:
- Me bedenken dat ik straks mijn eigen huis heb, waar ik weer lekker zélf kan koken en waar ik gezonde smoothies kan maken.
- Schrijven als meditatie. Dit artikel is eigenlijk ook een soort meditatievorm.
- Veel in contact blijven met mijn man. Door te videobellen en door hem mee te nemen in alle ontwikkelingen.
- Alles op het werk proberen te relativeren. Is het echt nodig om me hier druk over te maken?
Daarbij komt dat mijn jongere zusje ook net bevallen is, drie weekjes geleden. Als ze met die kleine op bezoek komt, en als ik zie hoe liefdevol ze daarmee omgaat, hou ik mezelf maar voor dat dít is waar ik het allemaal voor ‘onderga’.
Ondertussen prijs ik mezelf gelukkig dat ik tenminste geen lichamelijke klachten ervaar – laat het alsjeblieft zo blijven.
Lees ook: “30 redenen waarom je niet van je zwangerschap hoeft te ‘genieten’”.
