Een zakelijke vriendin zei laatst tegen mij: “Jij moet een boek over je leven schrijven”. Dat vond ik best een leuk idee, maar wie zou zoiets willen lezen? Ik dacht: “Laat ik maar eens beginnen met een blog”. Bloggen is immers bekend terrein voor mij. En wie weet komen er dan vanzelf wel mensen die het interessant vinden wat ik schrijf.
Met bloggen – of schrijven – ben ik dus niet onbekend. In 2013 startte ik mijn eerste eigen reisblog. Ik had mezelf, destijds, in anderhalve maand aangeleerd om een (WordPress) website te maken. Daar lanceerde ik het idee “Beyoutiful World” op. Met bijbehorende domeinnaam. Ik combineerde het schrijven over mijn reisavonturen met mijn liefde voor het aanwakkeren van meer zelfvertrouwen in anderen. Ironisch, want aan datzelfde zelfvertrouwen ontbrak het mij – een groot deel van mijn jeugd. Misschien vond ik het daarom juíst zo belangrijk om het nu aan anderen mee te geven.
Waarschuwing: deze blog wordt iets anders dan normaal. Het is meer een ‘open brief’ – zonder tussenkopjes.
Vroeger. Laten we daar naar terug gaan. Vroeger was ik een extreem onzeker meisje. Ik voelde al vroeg dat ik ‘anders’ was dan mijn familie, maar ik snapte toen nog niet wat mijn ‘anders zijn’ inhield. En mijn ouders snapten dat destijds ook niet, ondanks hun liefdevolle opvoeding.
Zij hielden van gezelligheid en drankjes. Van voetbalkantines en borrel avonden. Van verjaardagen tot in de late uurtjes – met een alcoholische versnapering voor iedereen. En van ruimtes die blauw stonden van de sigarettenrook.
Ik, daarentegen, hield net zo veel van al die mensen die bij ons langs kwamen, maar ik hield wat minder van de drukte, de drank en de in-mijn-ogen-prikkende walmen van twintig sigaretten tegelijkertijd (toen was dat nog normaal binnenshuis). Dus wat deed ik? Onder de tien jaar kroop ik nog onder de tafel. Daar bouwde ik dan een ‘hut’ van dekens en kussens. Dan was ik er wel, maar toch ook niet.
Op latere leeftijd vluchtte ik – op een zeker tijdstip – meestal gewoon naar boven. Dan zat ik aan mijn taks.
Mijn ouders en familie lieten me mijn gang gaan, maar ze begrepen het nooit echt. Ik heb hun liefde voor alcohol ook nooit echt gedeeld. “Wat ongezellig, neem nou één drankje”, hoorde ik dan. Of ik hoorde – altijd dezelfde grap – de dag erna: “Misschien ben jij wel een kind van de melkboer”. Allemaal als grapjes bedoeld natuurlijk, maar als jong meisje deed dat iets met mij.
Ik hield van lezen en schrijven. Maar ook van avontuur en van reizen. Van buiten zijn en van bewegen. En het liefste deed ik de wat stoerdere sporten, zoals ijshockey en snowboarden. Maar aan de buitenkant was ik altijd nog dat zachte, verlegen poppetje. Dat contrast in mijn persoonlijkheid was – en is nog steeds – groot. Ik hou van stilte EN sensatie. In 2024 kwam ik er pas achter dat ik sterke HSP HSS kenmerken bezit.
Maar ik ontdekte in mijn tienerjaren al dat ik een enorme inner rebel was, met een lichtelijk autoriteitsprobleem. Ik had – en heb nog steeds – er een hekel aan als iemand anders mij verteld wat ik moét doen. “Ik moet helemaal niks”, is mijn eerste innerlijke reactie dan. Om me vervolgens af te vragen waarom het eigenlijk zo moet? Is dat wel logisch? Ik geef je een hint: vaak niet, en kan zoiets efficiënter, beter en/of slimmer. En dáár wil ik dan eigenlijk liever aan werken, maar dat mag dan niet. Want ik “moet” dan van een zeker autoriteitsfiguur A doen, terwijl ik eigenlijk aan B wil werken. Ik kan je vertellen: ik ben niet gemaakt om zulk soort orders op te volgen. Dit zit zwaar in mijn allergiezone.
Mijn oma vertelde mijn moeder ooit dat ze moest laten testen op hoogbegaafdheid (dat is overigens iets anders dan je denkt). Mijn moeder heeft dit altijd geweigerd, ze zag het niet zitten om mij “de malle molen in te duwen” en aan de handen van instanties over te laten. Ik vind dat niet eens zo’n gekke beredenering. Immers wordt je bij zo’n constatering als kind gelabeld tot hoogbegaafd, en dan?
Ik heb dus mijn jeugd als ‘normaal’ kind doorgebracht. Voor zover ik normaal was. Ik weet nog dat ik op de kleuterschool een denkbeeldig vriendje had: Sebastiaan. Ik kwam er jaren later pas achter dat Sebastiaan nooit bestaan heeft.
Naarmate ik ouder werd, ontwikkelde zich juist een sterk rechtvaardigheidsgevoel bij mij. Zo heb ik door de jaren heen een Filipijnse expat en een Afghaanse familie geholpen om juridische processen te winnen, ‘gewoon’ omdat ik op dat moment vond dat er sprake was van onrechtvaardigheid. Ik kan me daar dan ook compleet in vastbijten – zonder verder enige juridische opleiding te hebben gevolgd. Beide processen hebben we overigens gewonnen.
Hetzelfde deed ik voor mezelf, toen ik ooit een keer – onterecht en onder het mom van een gefabriceerde leugen – in mijn proeftijd werd ontslagen. Zie dat maar eens terug te draaien. Nou, dan ken je mij nog niet. Uiteindelijk is die beslissing teruggedraaid met een hoop excuses van mijn werkgever en kreeg ik een ziektewet-uitkering – want op dat moment was ik aardig overspannen. Die overspannenheid kwam overigens ook door een lastige privé situatie toen. Alles speelde erin mee.
Ik ben een gever. Vooral aan de mensen die ik lief heb. Ik geef belangeloos. Ik geef mijn tijd, mijn energie, en zelfs mijn spullen en mijn geld.
Dat ik mezelf hierin moet beschermen leerde ik door een keiharde les, toen ik een alcoholistische sociopaat leerde kennen. De bewustwording daarvan kwam te laat en ik heb té lang geprobeerd hem te willen ‘redden’. Dat dit een onmogelijk iets is weet ik inmiddels. Zulke mensen kun je alleen ‘redden’ door ze volledig af te snijden van de toegang tot jou – en daar is (innerlijke) kracht voor nodig.
Ergens ben ik dus ook dankbaar voor deze les, maar die les is me duur komen te staan.
Gelukkig ben ik veerkrachtig en optimistisch ingesteld. Ondanks dat ik ooit alles achter me heb moeten laten, bouw ik ‘gewoon’ alles weer opnieuw op.
En het voelde bijna als een beloning dat ik daarna een man tegenkwam die mij begrijpt als geen ander; die mij op handen en voeten draagt, en die nóg meer aan mij wil geven dan ik aan hem.
In een aantal wervelende jaren ben ik compleet mijn weg kwijt geweest, maar précies toen ik mijn rust terug begon te vinden verscheen hij op mijn pad. Bijna als magie.
De man die ik inmiddels “mijn man” mag noemen. En waar ik samen een kindje mee verwacht.
Nu ik moeder word snap ik de liefde van mijn ouders. Ze hebben altijd geprobeerd het juiste voor mij te doen. Dat ik nu eenmaal ‘anders’ ben is een gegeven. En het is vooral voor mij een reis geweest om dit uit te zoeken – en ermee leren om te gaan.
Daarom ben ik op een zeker moment ook NLP coach en Birkman Consultant geworden. In de hoop anderen te mogen begeleiden en te mogen laten versnellen in dit ontwikkelproces.
Want als ik één ding geleerd heb in het leven, is dat: je elke keuze achteraf kunt corrigeren, behalve verloren tijd.
“The creator never intended for you to beg for anything. If he had he would not have blessed you with full control over your own mind.
If your life is not what you want it to be, you can change it.”
– Napoleon Hill
